คำพิพากษาฏีกาเกี่ยวกับการพิจารณาความผิด

๑ คำพิพากษาฏีกาที่ ๑00๒/๒๔๘๔

การหลีกเลี่ยงหรือพยายามหลีกเลี่ยงภาษีศุลกากร หรือการฉ้อภาษีหรือพยา ยามฉ้อภาษีเป็นความผิดซึ่งกฎหมายระบุให้ลงโทษอย่างเดียวกัน แต่การนำเข้าของต้องห้ามกฎหมายมิได้ระบุเป็นพิเศษ ฉนั้นถ้าเป็นเพียงพยายามก็ต้องลงโทษฐานพยา ยามตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา๘0

หมายเหตุ ประมวลกฎหมายอาญา

มาตรา ๘๐ ผู้ใดลงมือกระทำความผิดแต่กระทำไปไม่ตลอด หรือกระทำไปตลอดแล้วแต่การกระทำนั้นไม่บรรลุผล ผู้นั้นพยายามกระทำความผิด

ผู้ใดพยายามกระทำความผิด ผู้นั้นต้องระวางโทษสองในสามส่วนของโทษที่กฎหมายกำหนดไว้สำหรับความผิดนั้น

๒ คำพิพากษาฏีกาที่ ๑๓๓/๒๔๘๖

การกระทำของจำเลยเป็นความผิดตามพระราชบัญญัติ ๒ ฉบับ คือ พระราชบัญญัติศุลกากรและพระราชบัญญัติควบคุมการส่งออกและการนำเข้ามาซึ่งสินค้าบางอย่าง ในการที่จะวินิจฉัยว่าบทกฎหมายใดเป็นบทที่มีอาญาหนักตามกฎหมายอาญา มาตรา๙0 นั้น ต้องถือโทษจำคุกเพราะโทษจำคุกเป็นโทษที่ร้ายแรงกว่าโทษปรับ

หมายเหตุ ประมวลกฎหมายอาญา

มาตรา ๙๐ เมื่อการกระทำใดอันเป็นกรรมเดียวเป็นความผิดต่อกฎหมายหลายบท ให้ใช้กฎหมายบทที่มีโทษหนักที่สุดลงโทษแก่ผู้กระทำความผิด

๓ คำพิพากษาฏีกาที่ ๗00/๒๔๘๖

ในคดีลักลอบนำสิ่งของต้องห้ามเข้ามาในราชอาณาจักร เมื่อของกลางที่จับมาสามารถแยกได้ว่าสิ่งไหนเป็นของจำเลยคนใดซึ่งต่างคนต่างพาเข้ามา ศาลจึงปรับจำเลยแยกกัน

๔ คำพิพากษาฏีกาที่ ๓0/๒๔๘๗

การกระทำซึ่งเป็นความผิดตามพระราชบัญญัติศุลกากรและพระราชบัญญัติควบคุมการส่งออกและการนำเข้ามาซึ่งสินค้าบางอย่างนั้น ต้องลงโทษตามพระราช บัญญัติควบคุมการส่งออกและการนำเข้ามาซึ่งสินค้าบางอย่างซึ่งเป็นกฎหมายที่มีโทษหนักกว่า เมื่อลงโทษตามพระราชบัญญัตินี้และเป็นความผิดฐานพยายาม ก็ต้องลดโทษฐานพยายามให้กับจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา๘0